Deze website maakte gebruik van cookies. We gebruiken enkel functionele cookies die er zijn er om de gebruiksvriendelijkheid van de website voor onze gebruikers te verbeteren. Wij maken GEEN gebruik van trackingcodes, of andere advertenties / marketing gerichte cookies. (Meer informatie). Klik op OK om akkoord te gaan met het gebruik van cookies.

OK

Op papier leek het een interessante avond te worden. Een combinatie van Westerse en Chinese musici. Elektrische gitaar met een Mongolische Morin Khuur. Georganiseerde imrovisatie. En LiBo is natuurlijk een naam die aantrekt. De beste - Fiddle met Paardenkop - speler van de wereld, bekend van de huilende kameel.


_{Een Morin Khuur of Fiddle met Paardenkop}

Helaas was alles opgezet door een Amerikaan die zichzelf KeLan noemt [Matthew Kirschenbaum klinkt ook zóveel minder interessant]. Deze man met een ego dat vergelijkbaar is met de grootte van het land waarin hij optrad en een evenzo groot bord voor zijn hoofd. Jammer alleen dat hij basgitaar speelt, een instrument dat doorgaans een dienende functie heeft in een ensemble.

Niet bij ZiaCircle; dit gelegenheidsensemble met tijdens de avond steeds wisselende samenstellingen, was volledig rondom de basgitarist opgezet. Niet minder dan zes musici, waarvan zeker 4 zeer goed tot briljant, werden gereduceerd tot het volgen van een volledig overstemd basgeluid. Deze stond zo hard afgestemd dat de overige [meerendeels onversterkte snaarinstrumenten] nauwelijks te onderscheiden waren. Het was ronduit gênant om de wereldberoemde LiBo en de "Yang Wei Ying, de beste Pippaspeelster van de wereld" een extreme inspanning te moeten zien doen om de bassist te kunnen volgen. En dat terwijl hij weinig meer in zijn mars had dan dum-dum-dum-dum-dum, op toonladders.

Bijkomende irritaties waren er meer dan genoeg: als organisator moet je natuurlijk vóórop het podium staan, het liefst met je rug naar het publiek toe, zodat je het zicht op de overige musici ontneemt. Ook heb je dan het recht om tot zichtbare wanhoop van de presentatrice om de haverklap het programma te wijzigen, waarbij je je totaal onverstaanbare [ook voor de Chinezen] steenkolen Chinees moet etaleren, dat vervolgens ook nog ter plekke vertaald moet worden, in het Chinees én Engels. Eindeloze intenties van de gespeelde [improv!] stukken moeten woordelijk worden gereciteerd waarbij duidelijk wordt dat deze muziek niet minder is dan de oplossing van alle wereldse problemen.

Van tijd tot tijd was ik in staat om de basgitaar uit mijn hoofd te filteren en te luisteren naar de prachtige klanken van de viool van Kenneth Klang, het hypnotiserende geluid van LiBo en de feeërieke Pippa van Yang Wei Ying. Echter, na afloop van het concert had mijn brein de kennis opgeslagen dat er 60 pinspots, 16 noodverlichtingsbakken en 12 ventilatoren aan het plafond van de zaal hingen en wist ik dat er iets serieus mis was geweest met de voorstelling.