Deze website maakte gebruik van cookies. We gebruiken enkel functionele cookies die er zijn er om de gebruiksvriendelijkheid van de website voor onze gebruikers te verbeteren. Wij maken GEEN gebruik van trackingcodes, of andere advertenties / marketing gerichte cookies. (Meer informatie). Klik op OK om akkoord te gaan met het gebruik van cookies.

OK

Een review van dit album omdat ik pas recent ontdekt heb dat dit album bestaat, (terwijl het toch januari 2008 in Japan gereleased is) en er nog nauwelijks reviews van te vinden zijn. Ook is er op de ZQCentral een nijpend tekort aan recente reviews heb ik mij laten vertellen, maar dat terzijde...

De albums van Praxis zijn altijd een zeer gevarieerde samenstelling van tracks geweest, die al dan niet met soundscapes en effecten in- elkaar overlopen als het een concept-verhaal-album is als het ware zeg maar.

Het legendarische debuut (Transmutation (Mutatis Mutandis) 1992) was een album vol met stevige metalrifs en drums, dub, hip-hop, funk en psychedelisch soundscaping dmv. synth/toetsen, gitaar en effecten.

Het tweede album (Sacrifist 1994) laat een iets meer hoekige industriele kant zien inclusief hysterisch schreeuwende Japanners.

Het derde album (Metatron 1995) laat meer gitaar rock/metal en space-ballads laat horen. Het album klinkt ernaar dat Buckethead hier de meeste input gegeven heeft qua schrijven van materiaal. Het laatste "oude" album (Mold 1998) is meer elektronisch dub-soundscape dingen, met weinig drums of gitaar, een beetje Scorn achtig.

Het nieuwe album lijkt echt een deel 2 van het debuut, het is weer ontzettend gevarieerd, wat waarschijnlijk mede komt door de grote schare aan gast muzikanten, zoals Iggy Pop, Mike Patton, Serj Tankian and Killah Priest (Wu-tang clan).

Opvallend is dat er bij dit album een aantal nieuwe "smaken" bij zijn gekomen, het tweede nummer is een rock georiënteerd nummer terwijl de vocalist een rastafari/raggamuffin manier van zingen laat horen.

Ook is er een passage die mij direct aan de Dead Kennedy's / Jello Biafra punk doet denken, alles soepel aan elkaar gecomponeerd.

Ik vindt het een echte Praxis plaat die lekker 'wegluisterd' / in het gehoor ligt, en dat is ook meteen het enige puntje van kritiek, op de nieuwe invloeden na, is er weinig echt nieuws onder de zon. Het is niet zo spannend meer als het debuut in 1992, dit komt natuurlijk ook doordat ik in de tussentijd zoveel andere (extremere) muziek heb geluisterd dat mijn standaard wat verlegd is, of ik heb een lui oor (lees verwend)..

Kortom een plaat die het verdiend een paar keer gedraaid te worden, ik ben er alleen nog niet uit of het een "groeierd" is