Deze website maakte gebruik van cookies. We gebruiken enkel functionele cookies die er zijn er om de gebruiksvriendelijkheid van de website voor onze gebruikers te verbeteren. Wij maken GEEN gebruik van trackingcodes, of andere advertenties / marketing gerichte cookies. (Meer informatie). Klik op OK om akkoord te gaan met het gebruik van cookies.

OK

Hij heeft al naam gemaakt met de roadmovies 'The Motorcycle Diaries' en 'Central do Brazil' en nam met deze 'Dark Water' van Hideo Nakata een dubbele uitdaging aan. Niet alleen zijn er 101 redenen te bedenken om een remake links te laten liggen, maar om dat dan ook nog eens in een filmgenre te doen waar je weinig ervaring mee hebt; it's risky business. Nochtans, Walter Salles slaagt erin de Japanse spookfilm om te bouwen tot een stijlvolle en spannende Westerse psychologische thrillerversie. Ook al krijgt deze film het label 'Hollywood' om de nek gebonden, dat betekent daarom niet dat elke zelfverklaarde alternatieve cinefiel hem zal moeten laten passeren.

Dahlia (Jennifer Connelly) is een alleenstaande moeder die volop in een vechtscheiding is verwikkeld. Dat haar eigen moeder haar tijdens haar jeugd in de steek heeft gelaten, heeft ze nog altijd niet verwerkt. Dat maakt dat ze als de dood is om haar eigen dochtertje Ceci te verliezen bij de scheiding. Haar echtgenoot (Dougrey Scott) maakt haar het leven zuur door haar neurotisch gedrag en waanvoorstellingen tegen haar te gebruiken.

Dahlia en Ceci gaan op zoek naar een goedkope flat en vinden die op het mistroostige Roosevelt Island nabij Manhatten. De verhuurder (John Reilly) ziet er allesbehalve koosjer uit, de conciërge (Pete Posthletwaite) van het gebouw is een zwijgzame mysterieuze man, en in het plafond zit een onheilspellende zwarte, rotte plek. Als die aan een razend tempo zwarte druppels begint te lekken, en het appartement keer op keer onder water loopt, begint de nachtmerrie. Als dochtertje Ceci dan plots met een denkbeeldig vriendinnetje op de proppen komt, dat net als het voormalige bovenbuurmeisje Natasha heet, lijkt Dahlia de scheiding tussen werkelijkheid en verbeelding meer en meer te verliezen.

Zijn het slechts een paar stoutmoedige tieners die Dahlia de stuipen op het lijf willen jagen, is het haar echtgenoot die op slinkse wijze zijn hoederecht wil opeisen, of is er toch iets goed fout in het appartement boven?

We mogen de buik dan al vol hebben van psychologische thrillers die ons alleen al door de kindpersonages met piepende stemmetjes koude rillingen op de rug bezorgen (Sixth Sense, Birth), 'Dark Water' is toch nog wat anders. De film bouwt niet zozeer op een onthullende finale en een benauwende donkere sfeer houdt je blik de volle 110 minuten op het scherm gefocust. Jennifer Connelly schittert in deze rol, en weet ook de dialoogloze scènes perfect naar haar hand te zetten.

'Dark Water' is een staaltje van het betere werk. Als de grote witte Hollywood letters volgens jou stilaan aan het afbrokkelen zijn, dan is dit misschien je kans om de brokstukken weer een beetje bij elkaar te vegen.