Deze website maakte gebruik van cookies. We gebruiken enkel functionele cookies die er zijn er om de gebruiksvriendelijkheid van de website voor onze gebruikers te verbeteren. Wij maken GEEN gebruik van trackingcodes, of andere advertenties / marketing gerichte cookies. (Meer informatie). Klik op OK om akkoord te gaan met het gebruik van cookies.

OK

Net zoals de eerste klanken op een Lamb-album je lijken mee te zuigen in een draaikolk van bezwerende melodieën en vette beats, was het ook dinsdag in een tot boven gevulde concertzaal meteen raak. Met het mysterieuze 'Darkness', ook opener van hun nieuwste (en misschien zelfs laatste) album 'Between Darkness and Wonder' maakte de groep haar opwachting op een in het duister gehulde podium.

Het was een prettig weerzien, want we hadden het schitterende concert van twee jaar geleden in de Ancienne Belgique nog lang niet uit het geheugen gewist. En velen met ons, want het enthousiasme waarmee de eerste warme woorden van zangeres Louise Rhodes onthaald werden was opmerkelijk.

Lamb zorgde voor een aangename afwisseling tussen dansbare songs met een stevige beat (het tijdloze 'B Line' of kersverse 'Sun') en de meer ingetogen zweverige nummers (de hit 'Gorecki' of het immens mooie 'Gabriel'). Terwijl het creatieve brein Andy Barlow als een rasentertainer alle hoeken van het publiek bespeelde, af en toe wild maar beheerst op de djembe tussen zijn benen kloppend, verwende frontvrouw Louise Rhodes ons met magische, ietwat hese stemklanken zoals alleen zij ze kan produceren. Dat ze verkouden was, zei ze met haar zakdoek in de hand. Als zij het ons niet had verteld, we zouden het niet geloofd hebben, want op Louise's stem was helemaal niks aan te merken.

Het publiek kreeg meer dan eens een gezicht, de spots draaiden vrolijk in het rond, wat in de cirkelvormig opgebouwde zaal tot de gezelligheid bijdroeg. Soms had het iets weg van een privé-feestje met vele honderden Lamb-fans.

De nieuwe songs leken al maanden op de setlist te staan, want waren zeker even sterk als het oudere materiaal. Het bovennatuurlijk klinkende'till the Clouds Clear' droeg Louise op aan `everyone who's feeling a bit blue tonight´ en het nieuwe 'Stronger' was sterker dan welk therapeutisch middeltje ook. Het akoestische 'Please' waarbij Louise op een aandoenlijke manier de gitaar bespeelde kwam nogal zwakjes uit de startblokken, maar bewees al vlug dat Lamb niet langer slechts de vette beats en bezwerende soundscapes als handelsmerk heeft. Ook sober en intens kunnen ze het redden.

Conclusie? Lamb heeft de concurrentie al lang van de baan gespeeld. De vergelijkingen met Björk die Louise Rhodes in vervlogen tijden op haar bord kreeg voorgeschoteld, blijken onterecht. Lamb is warmer, staat dichter bij het publiek en blinkt uit in het creëren van een eigen muzikale galaxy.

Laat ons hopen dat de band uit Manchester komende zomer ook de festivals zal kleuren. En dan zou ik niet twijfelen als ik u was!