Deze website maakte gebruik van cookies. We gebruiken enkel functionele cookies die er zijn er om de gebruiksvriendelijkheid van de website voor onze gebruikers te verbeteren. Wij maken GEEN gebruik van trackingcodes, of andere advertenties / marketing gerichte cookies. (Meer informatie). Klik op OK om akkoord te gaan met het gebruik van cookies.

OK

Frontman Jan De Campenaere trommelde heel wat fraai volk op - Joost Zweegers, Sarah en Gert Bettens, Werner Pensaert, Tom Kestens- en overdondert met pretentieloze songs, die de ene keer sterk gearrangeerd, de andere keer sober en glashelder klinken. U vraagt om referenties? De melancholie van Coldplay, het enthousiasme van het jonge Radiohead en in eigen land lijkt Tom Helsen nog het dichtst in de buurt te komen.

De single 'Better Man' met het frisse melodietje opent de langverwachte plaat. 'Cynthia's Gone' en 'Andalucia' leunen sterk aan bij puur akoestische songs, al zijn ze toch in een muzikaal jasje gestoken, vergeleken met de solo-optredens van frontman Jan De Campenaere begin vorig jaar. Op 'Silent Treatment' bewonderen we vooral de drummer in Koen Victor Lieckens, 'Whole new me' is de perfecte pianoballad en belooft als kippenvelmoment in volgestuwde concertzalen. En dan zwijgen we nog over 'The Sound of breaking Hearts'… let op de intrede van de hoorn, mensen!



De dreigende ondertoon in 'Fearless' zorgt dan weer voor de nodige spanning op de plaat, terwijl 'Laughing disease' ons sussend in slaap wiegt. Onze absolute favoriet is het prachtige 'Notes of Tenderness', titeltrack en mijlpaal op het album. De tweede stem wordt verzorgd door Sarah Bettens, piano en gitaren gaan hand in hand, en de manier waarop het nummer na een dikke drie minuten helemaal openbloeit, is grote klasse. 

Jan De Campenaere speelt op meesterlijke wijze met aandoenlijke melodieën en respectafdwingende teksten. Gert Bettens, die voor de gelegenheid in de rol van producer kroop, heeft die taak met glans volbracht. Als we er dan toch een valse noot moeten uithalen: 'Heart and Bones' is qua stem een knipoog naar de door ons aanbeden Jeff Buckley, maar dat eeuwige getokkel op gitaar en de oeh's en aah's komen ons net te grotesk over.

Maar die ene misser neemt niet weg dat 'Notes of Tenderness' één van de betere albums van het jaar is. Als het van ons afhangt, ligt er een geweldige toekomst klaar voor deze vurige band.

Media-aandacht graag!