Deze website maakte gebruik van cookies. We gebruiken enkel functionele cookies die er zijn er om de gebruiksvriendelijkheid van de website voor onze gebruikers te verbeteren. Wij maken GEEN gebruik van trackingcodes, of andere advertenties / marketing gerichte cookies. (Meer informatie). Klik op OK om akkoord te gaan met het gebruik van cookies.

OK

Uiteenlopende reacties gehoord op dit debuut van Kelly Osbourne, opstandige tienerdochter van de grote Ozzy. Geen betere marketingtechniek trouwens dan een reality show op MTV, The Osbournes, als perfecte springplank naar de (muzikale) roem. Maar nu, veel originaliteit valt er op dit album niet te bespeuren. Als je er even niet op let, zoeft 'Shut Up' als een trein voorbij en kan je je op het einde van de rit enkel nog de eentonige gitaren voor de geest halen. Spijtig, want dit had meer kunnen zijn.

'Come Dig me Out' heeft melodisch gezien wel wat hitpotentieel, maar tekstueel is het de zoveelste vertaling van de aandachtzoekende, verwarde en door relationele tegenslagen geplaagde adolescent. Al weet deze jonge vrouw op de cruciale momenten wel wat ze wil. In 'Disconnected' zingt ze:you and me was just misery ... save your breath 'cause i'm not upset ... hope you're drowning in a pool you've fallen in.

Noemen we het dan maar teenage trash? Nee. Give the kid a chance. Dit is powerpop in wording. Luister naar instanthit 'Shut Up' en je hoort de Nokia-generatie in opstand komen. Luister naar 'Too much of You' en je belandt recht in het jeugdige leventje. Het Dawson's Creek-gevoel, zeg maar. En als het toch niet bevalt, we leven in de zap-cultuur. Use it!

Het blijft trouwens wachten tot het einde van de plaat tot de beste nummers aan bod komen. 'More than life itself' is een sterke ballade met maar één doel, hij gaat recht naar het hart. En haar vertolking van 'Papa don't preach' is een waardige afsluiter, alleen jammer dat niet iedereen hiervan kan genieten, want velen zullen dit plaatje al veel vroeger tot stilstand gebracht hebben.