Bloedbruiloft
opanerd - woensdag 26 januari 2011 - 21:41
0
Je bent een wetenschappelijk journalist, je hebt een geliefde die tot alles bereid is en een vriend die als wetenschapper zijn leven wijdt aan het onderzoek van het hormoon oxytocine. Dan ga je natuurlijk niet gewoon trouwen maar dan laat je tijdens deze meest romantische dag van je leven onderzoeken wat er eigenlijk met je hormoonspiegel gebeurt. Want je worstelt met de vraag waarom mensen eigenlijk trouwen en waarom ze er zo'n feest van maken.
Linda Geddes, redacteur van New Scientist, ging trouwen met Nic. Ze had al verschillende artikelen geschreven over oxytocine, ook wel het 'knuffelhormoon' genoemd. Oxytocine versterkt het vermogen je te binden met andere mensen, vertrouwen te hebben en edelmoedig te zijn. Ze wilde nu wel eens weten wat een trouwdag doet met het niveau van dit hormoon in de bruid en bruidegom maar ook in de gasten. Haar vriend Paul Zak, wetenschapper aan het Center for Neuroeconomics Studies in Claremont, California vond dat een prachtig idee en was bereid van hun trouwdag een wetenschappelijk experiment te maken.
Naast het bruidspaar waren dertien gasten, familie en vrienden, bereid op de trouwdag hun bloed te geven. Onder de gasten waren gelukkig ook twee mensen die het diploma bloedprikken hadden gehaald. Een uur voor het 'Ja' werden de eerste bloedmonsters genomen. Toen het 'ja' eenmaal had geklonken werd er opnieuw geprikt. De monsters werden ingevroren en naar de Verenigde Staten gestuurd. Een maand later kwamen de resultaten.
En inderdaad, er was heel wat oxytocine geproduceerd. Bruid, bruidegom, de moeder van de bruid, en de vader de broer van de bruidegom hadden tijdens de ceremonie grote hoeveelheden aangemaakt. De vrienden vertoonden een gemengd beeld. Twee ervan piekten; bij drie anderen werd geen verandering waargenomen. Het bruidmeisje werd uit de resultaten gehaald. Die had zo'n hoog niveau dat ze het gemiddelde verstoorde. Òf de meting was niet goed, òf er was wat anders met dat meisje aan de hand, een teveel aan romantische gevoelens wellicht.
Zak ziet in het experiment bevestiging van zijn theorie dat openbare bruiloften zijn ontstaan omdat ze het paar binden aan vrienden en familie en dat helpt als er eenmaal kinderen komen. Daarom zijn trouwpartijen waarschijnlijk meer populair dan gewoon, op een maandagmorgen, naar het gemeentehuis gaan.
Er waren nog wat andere hormonen meegenomen in het onderzoek. Nic had geen enkele verhoging van vasopresine, het hormoon dat je stimuleert je partner te beschermen. Daarentegen piekte zijn testosteron niveau, belangrijk voor het libido, behoorlijk. De gasten en familie hadden daar gelukkig geen last van, op één man na, die het gebeuren kennelijk zeer lustverhogend vond.
Zak ziet dit soort experimenten helemaal zitten en droomt van massale herhaling. "Ik ben er nu van overtuigd dat het onderzoek in ons laboratorium relevantie heeft voor de wereld daarbuiten". Dat is fijn voor hem want daar gaat het natuurlijk om. "Dit was een van de hoogtepunten van mijn research loopbaan".
We zijn nog niet van Zak af.
Een filmpje van de bruiloft
