Heimwee naar Morgen
Storm Alliance - woensdag 19 september 2012 - 23:17
0
Toen ik jong en onbedorven was, ver terug in de vorige eeuw, was er `de zondagmiddag-film`. Een instituut op het Belgische net, waar oude films werden vertoond. Films die je tegenwoordig kunt zien op betaalde netten als TCM. Vaak musicals, vaak zwart-wit. Mijn eerste keer Fred and Ginger; mijn eerste keer `Singing in the Rain`. Mijn moeder was de sturende kracht achter dit wekelijks ritueel. Zij kan, net als ik, zich helemaal verliezen in zang, dans en prachtige decors. Toen film nog escapisme was en het niet uitmaakte dat het `in het echt nooit zo kan`. Buiten de eerste kennismaking met tap-dans, bolhoeden en extreme buitenissigheid, is er één film die ik volledig in het hart sloot: "Breakfast at Tiffany`s". De film van (!) Audrey Hepburn. Hepburn kende ik als een soort super-oma, zij was toen nog erg actief als ambassadrice voor het WNF, panda beertjes = altijd lief, en ergens had ik bedacht dat ze de zus was van Mies Bouwman, ook al zo`n rol model voor mij op die leeftijd.
Flash forward naar 2005. Capote draait in Kriterion. Het is een film over de periode waarin Truman Capote onderzoek doet naar, en uiteindelijk het boek schrijft over de nasleep van een gewelddadige roofoverval en de uiteindelijke ter dood veroordeling van de daders. Het boek had ik ooit eens ingezien op de middelbare school, 'voor de lijst' en ik kende min of meer het verhaal. Daarnaast speelt Philip Seymour Hoffman de hoofdrol en die had ik net tot beste acteur van het decennium gebombardeerd, dus ik had er zin in.
Truman Capote
Het is een prachtige film: intrigerend verhaal en briljant acteerwerk. Echter, één scène bleef me in het bijzonder bij. Die waarin Truman Capote refereert aan een ander verhaal van hem: "Breakfast at Tiffany's". Vol verbijstering verliet ik de zaal. "Breakfast at Tiffany's" is niet van Hepburn, het is van Capote, het is een boek!
Wie denkt dat ik linea recta naar de boekwinkel liep om het boek aan te schaffen en te lezen, die kent mij niet goed. Ik kan vol verbijstering zijn en het vervolgens net zo makkelijk weer loslaten. Mijn pad was nog niet daar, naar het schijnt.
Nee, ik had een gebroken been nodig, waarna Opanerd mij opzadelde met 1.5GB aan e-pubs en nog weer 2 jaar later een kapotte computer en dus ook een nieuwe… waarbij het nodig was alles heen en weer te schuiven en zie daar: Truman Capote - Breakfast at Tiffany's. Ik sleepte het file naar mijn telefoon en verheugde me op de romantiek en de spanning, zoals ik die ruim 25 jaar eerder had ervaren, wat zeg ik: misschien wel 30 jaar. Eindelijk een houvast, een kans op instant inspiratie in een leven dat nu al ruim anderhalf jaar op zijn kop stond. Ik keek er echt naar uit.
Het boek is GEWELDIG! Geestig, kritisch, goed geschreven dialogen, interessante personages en bovenal een ijzersterk verhaal. Het sluit ook helemaal aan op de vraagstukken waar ik mee worstel, hoe wil je dan leven als anarchist, is alles buitensluiten ook niet een vorm van regels creëren. Kun je niet alleen alles anders doen, als de ander conservatief is? Hoe zit het met het kader, je kunt wel zwart zijn, maar dat heeft alleen zin als de ander wit is, of andersom….
Toch knaagde er iets: het was toch heel erg romantisch? Dit boek trof me op heel veel verschillende niveaus, maar romantiek was niet echt iets dat ik er in terug vond. Ook herinnerde ik me de verteller als iemand die een grote rol speelde in het verhaal, in het boek is hij echter echt alleen de beschouwer, de verteller. Meer dan wat speldenprikken deelt hij niet uit. Juist een van de sterke punten van het boek.
Eigenlijk is het een van 'mijn' regels [hoewel ik eigenlijk heel slecht ben met standvastigheid] als je iets echt heel erg tof vindt en er gaat meer dan 2 jaar overheen, dan kun je het maar beter niet proberen te recreëren. De kans dat het op een desillusie uitloopt is té groot. Beter is het om de herinnering te koesteren en te zeggen: "Ja, Breakfast at Tiffany's, dát is pas een geweldige film". En volhouden dat je een autoriteit bent.
Maar goed, ik was té nieuwsgierig… en mijn internetkabel was net gemaakt… Dus met een dag had ik de film op mijn harde schijf staan. Vervolgens nog een week met mijzelf in dialoog en toen installeerde ik mijzelf met een grote doos tissues en een grote zak chips voor de laptop op mijn bed.
audrey Hepburn in Breakfast at Tiffany's
ZE HEBBEN HET BOEK VERKRACHT!
Quelle Surprise!
Daar waar het boek een scherpe introspectie is van menselijke emoties: ambigu en veranderlijk, daar is de film een 'gewone' rom-com: Jongen ontmoet vrijgevochten meisje - er is een klein drama - er is een groot drama - and they live happily ever after.
Het boek loopt niet eens 'goed' af in de traditionele zin van het woord. Niemand weet precies wat er nu eigenlijk is voorgevallen en het verhaal is niet meer dan een herinnering die door alle deelnemers wordt gekoesterd, maar onderling toch sterk verschilt. Niks escapisme, gewoon het echte leven, waarin gebeurtenissen wel gedeeld worden, maar de ervaring zelden.
Toch prijs ik me gelukkig. Dit was weliswaar een desillusie zoals uit het woordenboek, maar Audrey Hepburn staat nog steeds als een peil boven water. Ze blijft de romantiek van mijn jeugd belichamen, een herinnering aan mijn moeder. Een intiem samen-zijn, een kinderdroom uit een ver verleden.
Maar het boek, dat gaat over wie ik wil worden, over de toekomst. Die er ineens een stuk rooskleuriger uitziet. Gewoon omdat ik weet dat er mensen zijn die met dezelfde vraagstukken worstelen en daar dan een heel mooi boek over schrijven. Ik hoop morgen op een zelfde wijze een illusie armer te worden en tegelijkertijd een prachtig verhaal erbij te krijgen.
