Onverholen.
Storm Alliance - dinsdag 3 mei 2011 - 19:22
0
Wat is privacy en waar heb je het voor nodig? Waarom is het in het Westen een belangrijker thema dan elders? Kun je er ook mee betalen? Andy Warhol zei het in de jaren zestig: “In the future, everyone will be world-famous for 15 minutes.”
Andy Warhol zei het in de jaren zestig: “In the future, everyone will be world-famous for 15 minutes.” Die gedachte gaat ervan uit dat iedereen ook daadwerkelijk 15 minuten wereldberoemd wíl zijn. Een vraag die daarop volgt is: hoe denken we dat te gaan bereiken? Vooralsnog lijkt sinds eind jaren negentig het antwoord op die vraag: Bereid zijn dat wat intiem en voor schaamte vatbaar is, te delen met de kijker.
Uit de film “We live in public”
In 1999, toen wij in Nederland dachten dat we voorop liepen met het programma Big Brother, was er in New York een soortgelijk experiment gaande: Quiet: We Live in Public. Josh Harris: kunstenaar, internet entrepeneur en ziener, had in een ondergrondse bunker 100 kunstenaars opgesloten met de overeenkomst: “Everything is for you, for free; all but the video we tape of your lives, that we own.”
Josh Harris had 100 zeer welwillende ratten in zijn laboratorium die maar al te graag mee wilde doen aan dit waanzinnige idee. De eerste fase verliep als een bachanaal met geweerschoten op de achtergrond. Kunstenaars zijn van nature al vrij narcistisch en daarbij was het een maand lang gratis eten, drinken, drugs en een schietbaan. Er werd vrij geneukt, gescheten en in een naakte optocht over de tafel gelopen. Een ex-heroïne junk verwoorde het zo: “This is a very hard environment to be sober in”. En barstte toen in tranen uit. Het wachten was natuurlijk op degene die door zou slaan. Er kwam agressie, verdriet... experiment bewezen. Josh was niet langer geïnteresseerd.
Het kwam hem dan ook wel goed uit dat de politie op last van de brandweer de hele zaak opdoekte op 1 januari 2000 en hij verder kon met een nog krankzinniger idee.
Klakkeloos nemen we voor lief dat we die 15 minuten allemaal willen en dat we bereid zijn er alles voor te doen. Maar én Andy Warhol én Josh Harris zijn zwaar getroebleerde figuren. Dat wat hen verenigt is een enorme moeite ‘normale’ sociale contacten te onderhouden. Zijn zij nou bij uitstek de mensen die ons moeten laten zien hoe we met elkaar om moeten gaan? Of, hoe we straks met elkaar omgaan? [en zoals iedereen weet: het benoemen is het versnellen].
Josh had een relatie met zijn moeder die hij zelf ‘virtueel’ noemde, fysiek was het in ieder geval niet, vreemd zeker. Andy had een overdreven aanhankelijke relatie met de zijne. Ik voel Freud opborrelen. Probleem is echter dat ze in ieder geval door de entertainment industrie serieus worden genomen. Zodat we nu zitten met allerhande programma’s en blogs en social networking sites waar je soms van gene niet weet waar te moeten kijken.
Josh is inmiddels een nieuw projectje gestart: Wired City. Een soort video chatroom waarbij iedereen aan iedereen is gekoppeld, er is sprake van een sterke hiërarchie en je kunt punten verdienen met populariteit [lees: je als een debiel gedragen]. Alles wordt uiteraard gesponsord.
Check deze eens: Gamer
