The love of my life
opanerd - vrijdag 4 februari 2011 - 10:58
0
Twitter. Het is geen enkel probleem om er badinerend over te doen. Iemand die ik ken en volg schrijft vrijwel dagelijks wat hij eet. Gisteren waren dat spruitjes met spekjes. Ik neem dat voor kennisgeving aan. Heel soms schrijft hij wat zinnigs. En soms, als ik tussen de regels door lees, komt zijn leven door het eten heen. Daarom volg ik hem.
Twitter. Ik volg. Ik schrijf zelden. Ik ben te lang van stof voor een twitterbericht. Dat ben ik altijd geweest en dat blijft zo. Taal is mij te lief om eindeloos ingedikt te worden. Dat kan met spruitjes, dat kan met fuck you, met godverdomme of een echte goeie grap. Het kan ook met een gedicht. Maar dat zie ik zelden of nooit. Ik vraag me af waarom ik mezelf Twitter aandoe.
Twitter. Vannacht wist ik het weer. Egypte. Sinds een paar dagen volg ik Egypte via verschillende hashtags. Ze blijven over het scherm stromen, om de paar seconden. Onzin, propaganda, hoop, vrees, waarheid en leugen. Ongefilterd door welke instantie dan ook; ongeduid door journalist of commentator. Nieuws in zijn meest pure vorm want ook in de leugen is waarheid te vinden.
Twitter. 'The love of my life has been killed today'. Die komt heel hard binnen. En nu, 10 uur later, zit hij nog steeds binnen. Wat moet ik er mee. Is het waar? Is het een schreeuw van verdriet? Is het een leugen? Is het een gedicht? Welk verhaal maak ik ervan, hoe zet ik dit weg. Maar of het nu waarheid of leugen is, het blijft waar. Vandaag worden er liefdes van iemands leven gedood. Tien, twintig of vijftig, afhankelijk van de bedoelingen van de teller. En zo nu en dan wordt er ook een klootzak gedood en iedereen is blij. Behalve de misleide mens die in hem de liefde van haar leven zag. Misschien was het een klootzak, misschien een heilige. Het verschil is onbelangrijk.
Twitter. Als het geruis toeneemt denk ik aan muziek. Muziek zit vol twitterberichten. ' Je vaart op rivieren. Met een oude roeispaan en een lekke boot.' Ara Bátur, Oude Boot, van Sigur Rós. Of aan poëzie. Twee twitterberichten van Rilke. 'En je wacht maar op dat ene dat je leven eindeloos verrijkt; het machtige, het ongemene, het ontwaken van de stenen, de diepte die niet langer zwijgt.' Wislawa Szymborska kan het ook: 'Gisteren noemde iemand plots in mijn bijzijn luid jouw naam – het leek alsof een rode roos naar binnen woei door het raam.'
Twitter. Ik denk dat het de muziek, de poëzie van de wereld is. We zijn nog nooit zo dicht bij elkaar geweest en nog nooit zo veraf. Dat beklemt, dat doet pijn. Ik kan het niet hard maken natuurljk. Maar dit dacht ik toen het donker was. Dus schrijf ik het op nu het licht is.
