Lid worden? Inloggen!

Deze website maakte gebruik van cookies. We gebruiken enkel functionele cookies die er zijn er om de gebruiksvriendelijkheid van de website voor onze gebruikers te verbeteren. Wij maken GEEN gebruik van trackingcodes, of andere advertenties / marketing gerichte cookies. (Meer informatie). Klik op OK om akkoord te gaan met het gebruik van cookies.

OK

Hedendaagse kunst in Vietnam

Storm Alliance - zondag 16 januari 2011 - 12:25


0

Vietnam is het kleine broertje van China. Dat kun je vrij letterlijk opnemen in de zin van dat de Vietnamezen een stuk kleiner zijn, maar in veel opzichten lopen ze toch ook voor op de grote broer. Ze zijn al langer bezig met een soort gecentraliseerd kapitalisme, hebben veel beter door wat die Westerse toeristen met hun dikke portemonnee voor wensen hebben en maken over het algemeen een veel gehaaidere indruk. Je zou denken dat ze misschien op het gebied van de kunst ook voorop lopen. Niets is minder waar.

Hedendaagse kunst in Vietnam vindt zijn oorsprong in de makers, het is niet van bovenaf gecontroleerd. Dat merk je. Net als in Korea zijn het de rijkeren die het zich kunnen permitteren om kunst te maken. Ook hier hebben de meesten die zich creatief ontplooien op een niet-traditionele manier veelal in het Westen gestudeerd.

Er is ook behoorlijk wat hulp vanuit het Westen. Duitsland en Frankrijk, vertegenwoordigd in respectievelijk het Goethe Instituut en L'espace doen veel voor de culturele ontwikkeling van de Aziatische Tijger. Daarnaast is er ook het internet blog: Hanoi Grapevine, gerund door een Canadees, waar alles wat er te doen valt in Vietnam [nou vooruit, voornamelijk Hanoi, HCMC / Saigon en af en toe Hue] in wordt besproken en hier en daar zijn er ook nog galeries die gerund worden door Westerlingen. Het is niet helemaal duidelijk hoe moeilijk het is je als buitenlander in Vietnam te vestigen ten opzichte van China, je hebt in ieder geval een lokale partner nodig. Wel is duidelijk dat in de pas gepubliceerde corruptiemeter Vietnam het net iets slechter doet dan China. Als ik afga op mijn eigen gevoel zou ik zeggen dat de energie die in China in de lucht hangt aanzet tot doen en in Vietnam liggen de marges waarbinnen je vrij kunt manoeuvreren.

Hoe vertaalt zich dat nou naar de kunst? Er is een handjevol mensen dat zich heel hard inzet voor de ontwikkeling van de hedendaagse kunst in Vietnam. Veel wordt door weinigen georganiseerd. Eens per maand is er een avond korte films: Future Shorts op wisselende locaties. De editie van januari was in Hanoi Rock City en was erg druk bezocht. Voor Vietnamezen was het duidelijk te koud, dus het publiek bestond voornamelijk uit buitenlanders. Deze werden getrakteerd op een serie korte films van erg wisselend niveau. Van uitgerekte video clips [Deadmau5 - Ravers] tot een Frans verslag van het koken van levende kreeft [de kreeft wint] tot een aanklacht tegen de Chinese propaganda politiek. Er worden kleine risico's genomen. De cultuurpolitie zal niet blij zijn met een verlopen Britse party organisator die oproept tot opstand en de [in Duitsland gemaakte!] animatie tegen het beleid van grote broer China. Echter, een en ander wordt zo voorzichtig gebracht dat het erg onwaarschijnlijk is dat het veelal Westerse publiek, dat zich te buiten gaat aan bier en marshmallows zal worden opgeschrikt door een inval.

Image : http://img220.imageshack.us/img220/6503/contartvietnam.jpg
Links marshmallow etende Westerlingen bij Future Shorts en rechts de performance bij Nha San

Nha San Studio neemt grotere risico's. Een plek voor kunstenaars gesitueerd in een traditioneel huis op pilaren in het mazige district van Ba Dinh. Bijna niet te vinden, maar er schijnen hier echt baanbrekende dingen gedaan te worden. Een van de vorige performances bracht zowaar Vietnamees naakt ten tonele [nog niet eerder vertoond in Vietnam] en de culturele politie dreigde: "We gaan jullie sluiten!". Zo ver is het niet gekomen, maar Nha San heeft wel besloten hun voorstellingen bijna niet meer te adverteren. Dat maakt het een behoorlijke incrowd die er terecht komt. En lokaal. Het is ook een hele andere setting dan het Hanoi Rock City, waar bier bijvoorbeeld 80.000VND kost [normaal is 15.000]. In Nha San is het bier zelfs gratis, zolang je je flesje maar deelt. Licht is er nauwelijks en maar een beperkt aantal zitplaatsen.

Gisteren werden we getrakteerd op een performance met de titel: “Anatomy of an Assembly Line With an Error”. Zes deelnemers voerden ieder een repetitieve handeling uit. Een liep met een balans touw heen en weer, een ander was zwarte velletjes aan het kopiëren die door een ander in een grid op de grond werden gelegd, een vierde zat achter een bureau bellen te blazen, de vijfde ging telkens een trap op en af om een lamp te verwisselen en de laatste lag voor dood op de grond. Dat hielden ze niet minder dan een uur en 12 minuten vol. Totdat degene met de velletjes de hele vloer had gevuld. Ik hield het niet zo lang uit. Na 45 minuten ben ik een biertje gaan drinken. Ik dacht een hoop: "Dit is al in de 60's gedaan" tot "Ik erger me rot aan die jongen met die papiertjes".

Wat ik storend vond was dat alles leek te gaan over herhaling, maar doordat hij de hele vloer vol legde, onderbrak hij die gedachte en ging zich ineens bezighouden met voortgang. Daardoor werd het heel erg duidelijk dat ze het voornemen hadden door te gaan totdat de vloer vol was. Hadden ze besloten om hem die blaadjes bijvoorbeeld op een stapel op het bureau te leggen, dan hadden ze én deze elementen compositioneel met elkaar verbonden en het was in sync geweest met de overige spelers. Ze hadden dan bijvoorbeeld als eindpunt kunnen nemen, 100 kopietjes, of een stapel zo groot als het belleblaasbekertje.

Een bijkomend probleem was dat het leggen van zo'n grid een heel erg moeilijk iets is om recht te houden. Je legt nou eenmaal niet nette rijen papier onder elkaar, dat gaat altijd scheef, helemaal in zo'n oude en niet strakke ruimte die Nha San is. Al bij de derde rij zag je hem denken: "Hee, ik kom niet uit". Dat maakt het zo'n knullig geheel dan.

Het ontwikkelen van een nieuwe tijdsgeest ten aanzien van kunst is vaak al genoeg om over het hart te strijken en mensen denken dan al gauw: "Ach het is zo leuk dat ze dat doen". Ik vind dat badinerend en lijken op een nieuw kolonialisme. Het lijkt mij dat het scherper kan. Dat kunstenaars hier meer gebaat zijn bij een lat die even hoog wordt gelegd als bij ons. De harde hand die China voert op 798-Art District werpt dan betere vruchten af, zij eisen gewoon dat er geconcurreerd kan worden met London. En dat gebeurt dan ook. Vietnam heeft zo te zien nog een lange weg te gaan.