Mijn laatste sinterklaasgedicht
opanerd - zaterdag 4 december 2010 - 11:50
0
Ik droomde van de dingen die vanzelf zouden gaan komen
van schrijven en van dichten, ach, ik droomde meer van dromen
dan dat ik naar manieren zocht ze te realiseren
dat dromen dan niet uit gaan komen, dat moest ik nog leren
En toen mijn eerste sinterklaasgedicht ‘t publiek tot tranen toe bewoog
wist ik heel zeker dat talent mij tot de kruin toe vulde
En in de warme gloed van al die, in mijn ogen, welverdiende hulde
verloor ik wat ik nog aan zelfkritiek bezat, volledig uit het oog
Tot sinterklaas himself mij toesprak uit zijn wijsheid, eeuwen oud
Mijn beste opanerd, zei hij, talent kan pas tot schoonheid leiden
als je met bloed en zweet en tranen gaat voor goud
want anders zal men je producten als gratuit gaan mijden
pas in’t bejaardenhuis, daar tussen al die halfgedoofde lichten
kun je weer excelleren met je sinterklaasgedichten
pas daar kan niemand je meer van verspilling van talent betichten
want dan ontbreekt de tijd er nog iets moois mee te verrichten
getroffen door dit somber visioen
besloot ik om, voordat het licht uitgaat, er wat aan te gaan doen
nu schrijf ik dus uitsluitend schemarijmende kwatrijnen
en laat de sinterklaasgedichten in de grijze nevelen verdwijnen.
Ik zweer, bij alles wat mij na aan hoofd en hart en andere delen ligt
dit was mijn laatste, allerlaatste sinterklaasgedicht
want ook al lijkt dit sprekend op een reeks kwatrijnen
het enige dat er aan klopt is dat ze foutloos rijmen.
