Ziek in Azië. Deel I
Storm Alliance - woensdag 6 oktober 2010 - 07:32
0
India
Velen roemen de ziekenhuizen van Bangkok en vrezen die in de binnenlanden van Pakistan. In het zwaarst gekoloniseerde continent hebben verschillende westerse gezondheidsorganisaties inmiddels een plek veroverd voor alle mensen die in den vreemde tijdens klein en groot leed op zoek zijn naar een gevoel van thuis. In India is zoals altijd de tegenstelling tussen rijk en arm immens. Met geld kun je alle zorg kopen die je in je decadentie denkt nodig te hebben, anderen sterven letterlijk op straat. Velen daar tussenin blijven op zoek naar ethische oplossingen. Voor mensen in de zorg aan de ene kant van het spectrum betekent dat je best blijven doen in erbarmelijke omstandigheden om de lokale bevolking toch nog een vorm van betaalbare zorg te geven. Aan de andere kant staan dure medische centra, die de rijke westerlingen bedienen en ondertussen de lokale bevolking een gedegen opleiding bieden.
Iedereen reageert anders op India. De kleuren, de geuren, het eten, de chaos en de armoede, het is allemaal heel erg veel. Feit is dat het weinigen onberoerd laat. Hoewel de meesten alleen een delhi-belly oplopen, kun je uit verwarring ook steeds slechter voor jezelf gaan zorgen. Niet meer op je eten en drinken gaan letten bijvoorbeeld. En nat regenen en dan in die natte kleren door blijven lopen. Dan komt er een moment, als je de grote stad uit bent, dat je je ziek begint te voelen...
Algehele malaise heet dat en zo word ik in een auto naar een Indiaas ziekenhuis gebracht in Barathpur, Rajasthan.
Overal vliegen, bloed aan de muren, kermende mensen. Je kent die plaatjes wel ... van TV. Niks is er wit, niks hygiënisch, op zijn zachtst gezegd een hoogst verontrustende omgeving. De dokter heeft gelukkig meteen tijd; een man met een skimuts op, dikke wollen trui aan op een pantalon, een bril met een enorm dik frame als uit de jaren 60 met hele vieze glazen. Ik mag gaan liggen op het behandelbed, er wordt eens stevig in mijn maag geduwd. Vervolgens komt er een heel dikke zaklantaarn tevoorschijn waarmee in mijn wijdopen mond wordt geschenen. Alle communicatie verloopt [gewoon in het Engels, geen taalproblemen] via mijn mannelijke reisgenoot. Conclusie: er is niks aan de hand, neem deze pillen 2 keer per dag voor 1 week en betaal mij 400 roepie. Een zakje met pillen wordt in de handen van de mijn reisgenoot gedrukt, geen doosje, geen merk, geen naam, geen exp. date.
Toch maar terug naar Delhi, gebeld met de ambassade en het adres doorgekregen van het East West Medical Centre. Zij hebben zelfs een ambulance! [want die ontbreken doorgaans in het straatbeeld van India: heb je een ongeluk zal je een riksja moeten vinden die het niet erg vindt om bloed op de achterbank te hebben] Bij de ingang van de spoedeisende hulp staat een keurig Britse dame op leeftijd [type Miss Marple] de patiënten te woord en helpt ons met het invullen van de papieren. Oh, zilveren kruis? Geen problemen, wordt direct vergoed, maak je niet druk over betalingen.
kerst in het ziekenhuis in Delhi
Een aangenaam ouderwets ziekenhuis met veel houtwerk en zeker voor Indiase begrippen heel erg schoon. Een privé kamer met eigen badkamer met westerse wc. De doktoren en verpleegsters zijn weliswaar allemaal van het subcontinent, maar lijken beter opgeleid en hebben in ieder geval smetteloos witte jassen aan. De hoofddokter is een Sikh met een hypnotiserende stem en een grote tulband: "I think you are a very sensitive person, madam." Conclusie: mild gevalletje uitdroging, beetje ondervoed en waarschijnlijk een keelonsteking. Behandeling: 4 dagen in het ziekenhuis aansterken, kip met aardappelpuree en 4 liter appelsap per dag. Reisgenoot mag in de kamer blijven overnachten. Het zal niet de eerste keer zijn dat zo’n witte avonturier met rugzak en fijne zorgverzekering India niet in één keer kan behappen.
